Zijn wilde druiven onkruid: waar vind je wilde druiven

Druiven worden gekweekt vanwege hun heerlijke fruit dat wordt gebruikt bij het maken van wijn, sappen en conserven, maar hoe zit het met wilde druiven? Wat zijn wilde druiven en zijn wilde druiven te eten? Waar vind je wilde druiven? Lees verder voor meer informatie over wilde druiven.

Wat zijn wilde druiven?

Wilde druiven zijn houtachtige, bladverliezende wijnstokken, net als gecultiveerde druiven met een vraatzuchtige groeiwijze. Sommige kunnen tot 15 meter lang worden. Ze hebben ook hardnekkige houtwortelsystemen die jaren kunnen aanhouden, een reden waarom sommige mensen wilde druiven als onkruid noemen.

Wilde druiven gebruiken ranken om op takken of andere oppervlakken te verankeren. Hun bast is grijs / bruin en ziet er nogal versnipperd uit. Ze hebben de neiging om hoger en dikker te worden dan hun gecultiveerde tegenhangers, nog een andere reden waarom ze wilde druivenpitten worden genoemd, omdat ze ongecontroleerd worden gekweekt en andere plantensoorten kunnen inhalen.

Waar vind je wilde druiven?

Er zijn tientallen wilde druiven te vinden op het hele continent, die allemaal grote, gekartelde, drielobbige bladeren hebben. Enkele van de meest voorkomende wilde druivensoorten die in Noord-Amerika worden gevonden, zijn vosdruiven (V.labrusca), zomerdruif (V. aestivalis), en rivieroever druif (V.riparia). Zoals hun naam doet vermoeden, zijn wilde druiven te vinden langs beekjes, vijvers, wegen en in open bossen die bomen beklimmen.

Ze groeien gemakkelijk en zijn veel minder geketend aan ziekten en plagen dan gecultiveerde druivenrassen, waardoor ze behoorlijk productieve telers zijn. Een andere reden is dat ze kunnen worden geclassificeerd als onkruid van wilde druiven.

Zijn wilde druiven eetbaar?

Ja, wilde druiven zijn eetbaar; wees echter gewaarschuwd dat ze voor sommigen direct van de wijnstok gegeten kunnen worden. De druiven smaken beter na de eerste nachtvorst, maar zijn voor veel smaakpapillen nog steeds een beetje zuur, ze hebben ook zaden.

Wilde druiven zijn geweldig om uit te persen en ze bevriezen erg goed als je niet de tijd of de neiging hebt om meteen te persen. Het sap maakt een uitstekende gelei. Ze kunnen in gerechten worden gekookt en de bladeren zijn ook eetbaar. Bekend als ‘dolma’, worden de bladeren al lang gebruikt in de mediterrane keuken, gevuld met rijst, vlees en verschillende kruiden.

Wilde druiven identificeren

Hoewel er veel soorten wilde druiven zijn, zien ze er allemaal hetzelfde uit, maar helaas ook veel andere inheemse wijnstokken. Sommige van deze 'copy-cat'-wijnstokken zijn eetbaar maar niet smakelijk, terwijl andere giftig zijn, dus het is van het grootste belang om wilde druiven correct te identificeren voordat ze worden ingenomen.

Houd er bij het scouten naar wilde druiven rekening mee dat de plant grote drielobbige bladeren heeft met nerven die zich uitstrekken vanaf de bladsteel, de schors versnipperen, gevorkte ranken om te klimmen en fruit dat eruitziet als dezelfde gecultiveerde druiven, zij het kleiner.

Er is nog een plant die bijna precies lijkt op wilde druif, het Canadese maanzaad, dat zeer giftig is. De onderscheidende factor hier is dat Canadees maanzaad GEEN gevorkte ranken of getande bladeren heeft. Canadianmoonseed heeft glad blad. Andere planten om op te letten, zijn porselein, Virginiacreeper en pokeweed (dat is niet eens een wijnstok, maar wanneer het in een dicht struikgewas wordt gemengd, is het moeilijk om te differentiëren).

Porseleinen bes heeft druivenachtige bladeren, maar bessen zijn blauw en wit voordat ze rijpen, niet groen zoals onrijpe druiven. Wilde wingerd draagt ​​in de herfst paars fruit, maar de bladeren bestaan ​​uit vijf blaadjes met rode stengels.